Over mij als coach ... en mens
Werk en privé lopen bij mij niet snel in elkaar over.
Maar als professional en mens ben ik wel één en dezelfde persoon.
Opleidingen die ik heb gedaan, zoals Co-Active Coaching, The Act of Leadership, Organization and Relationship Systems Coaching en Authentic Eros gingen hand in hand met verdere persoonlijke bewustwording en ontwikkeling. En groei als Relatiecoach.
Levenservaring als mens, partner, lover en vader; allerlei soorten vriendschappen in binnen- en buitenland;
de liefde die ik heb ontvangen en geef; dit gaf een sterker besef en vertrouwen in hoeveel we voor elkaar kunnen betekenen.
Maar ook hoe frustrerend het kan zijn, als ik wel potentie voelde of vermoedde, intuïtief, maar het niet lukte om daar ook in de praktijk een vorm voor te vinden. Of als ik er niet op gerust was hoeveel ik van mezelf kon of durfde te laten zien. Enzovoorts. Wat een gepieker en gedoe!)
Ik heb gezien hoe relaties er in de loop van de tijd anders uit kunnen gaan zien: dezelfde partners, met een heel stevige basis maar inmiddels ook van andere dingen of mensen genietend. De ruimte, de ontspanning, het plezier daarvan vond ik vaak aanstekelijk.
In relaties en vriendschappen in al hun verscheidenheid valt zoveel (ook over onszelf) te ontdekken en beleven!
Ze kunnen ons inspireren en in staat stellen om prachtige dingen te doen.
Dus: koesteren. Elke dag weer.
En de ruimte geven om zich weer verder te ontvouwen. Al of niet met wat hulp;)
Meer over mij kom je 't gemakkelijkst te weten bij een Clarity Call of Kennismaking natuurlijk.
Maar lees gerust ook verder over hoe ik van m'n jeugd tot nu toe, relaties in allerlei vormen heb ervaren.
En wat die voor mij betekenen.
In het vat
Toen ik opgroeide, waren de meeste ooms en tantes die ik kende getrouwd. En dat bleven ze in die tijd ook lang.
Een hele enkeling bleef zelfstandig - maar niet eenzaam. Dat vond ik ergens wel stoer.
Anderen trouwden vaker achtereen - en gingen dus ook vaker uit elkaar.
Het leek me wel een hard gelag, dat met elkaar breken. Ik concludeerde: eenmaal samen, begint het echte spel blijkbaar pas.
En weer wat jaren later vroeg ik me af: hoe kom je erachter wat er nu echt in 't vat zit, samen?
Is elkaar héél leuk vinden, of echt van elkaar houden dan toch niet alles wat erbij komt kijken?
Prinsen en prinsessen
Als puber worstelde ik ermee: hoe kan ik in hemelsnaam ooit in één persoon, één lief, vinden waar ik allemaal van houd? Zolang die nog niet op een wit paard verscheen - en trouwens ook daarna;) - besloot ik m’n diverse vriendenkring maar voor te zetten.
Met de vrijheid om met ieder iets eigens, moois te doen. Ik besloot: ik kan van iemand houden om wie die is, als mens. En gender is daarin niet bepalend.
Nummer 1
Sinds ik mijn partner ken, mijn “nummer 1”, geldt voor mij: er is maar één nummer 1. Daarnaast maak ik ruimte voor andere waardevolle vriendschappen.
Ruimte
Ik heb behoefte aan flexibiliteit, speelruimte, onderzoeken, proberen. Net zoals in de keuken.
Ik koester dan ook de ruimte die we elkaar bieden en het vertrouwen dat daaruit spreekt.
Samen en ook zelf verantwoordelijk
Maar daar ging wel een periode aan vooraf dat ik tòch de stille en irreële verwachting had, dat we heel veel samen doen en daar veel plezier aan beleven. Dat het er zo uit moest zien bij ons.
Pas na een tijd drong tot me door dat het er ook anders uit kan zien. En dat ik mijn "geluk" niet zo sterk van een ander hoef te laten afhangen. Dat daar een relatie niet voor is... j
Verre verbindingen
In de ene helft van mijn familie zijn nogal wat mensen vroegtijdig omgekomen. Omgebracht. Dat was nog voor mijn tijd. Als kind was ik me er nauwelijks van bewust dat zoiets gaten slaat. Maar ik merkte wel dat wat er niet was, op de achtergrond toch vaak m’n aandacht vroeg.
Later werd de drang sterker om meer in verbinding te komen met deze voortijdig verdwenen familieleden.
Met de mensen in plaats van de gaten.
het kan weer meer stromen
En ik ontdekte dat gedegen onderzoek èn verbeeldingskracht èn voelen waar connectie blijkt, hielpen om de wat onbestemde en later vooral papieren link met deze familieleden te laten transformeren naar een meer menselijke. En als volwassenen nu - zij uit een ander tijdvak, maar met een gezins- en sociaal leven. Met liefde, een ambacht en oorlogen.
Het kan weer vaker, meer stromen tussen ons.
Dan voel ik een oer- levenskracht. En inspiratie.
gezin??
Als 12 jarige dacht ik wel eens: zelf wil ik later wel een groot gezin. Met bijvoorbeeld vijf kinderen. Allemaal grappig, talentvol en lief natuurlijk.
Maar tot ruim na m’n studie wist ik zeker dat ik nog veel te veel met mezelf bezig was. Kinderen moest ik dat niet aan willen doen.
En ik liet me niet op andere gedachten brengen.
Jaren later stond in de krant een klemmende oproep: pleegouders gezocht in de regio.
We probeerden ons voor te stellen: wat betekent dat, een of meer pleegkinderen in huis? Wat kunnen en willen we hen bieden? Hoe beïnvloedt dat ons leven?
eigen Kinderwens
Terwijl we ons dus oriënteren op tijdelijk kinderen van anderen een thuis bieden, komt het weer helemaal terug: m’n eigen kinderwens. Die voelt als oer, diep. En zoekt een weg.
M’n partner en ik realiseren ons dat we in ons huis, hart en leven ruimte willen maken voor kinderen. In wat voor vorm ook.
Het rare was, ik had nog geen flauw idee over hoe dit dan gestalte moest krijgen. Mijn partner en ik zijn mannen; een vrouw, moeder, co-ouder was nog helemaal niet in beeld.
Terwijl ik zeker wist: als er een kind komt, dan wil ik dat die beide ouders in zijn/haar leven heeft. Dat zowel vader (ik in dit geval) als moeder daarin present zijn.
Dankbaar
Ik ben mijn partner zo dankbaar. De steun en het vertrouwen in mij en in ons om dit avontuur aan te gaan, ook al kan dat het leven ingrijpend veranderen; hij bracht dat op.
Dat geldt natuurlijk ook voor de vrouw die ik leerde kennen met een vergelijkbare kinderwens.
En die moeder is geworden. En co-ouder, samen met mij, van meet af aan.
Dat ik dit met hen mag beleven - ik koester het met heel m’n hart.
Ik geniet me doorgaans te pletter van onze zoon, wat hij inbrengt, hoe hij zich ontwikkelt en de mens die hij al is.
En van wat dit alles ons brengt.
Wat ons nu past, is anders dan voorheen
Lang?
De relatie met mijn partner, degene van wie ik houd en met wie ik leef, bestaat al vele jaren. “Oh, zijn jullie al zo lang bij elkaar?” is vaak de reactie.
Toch voelt het voor mij niet als heel erg “lang”.
Daarvoor put ik er teveel steun en genoegen uit.
Dat gaat echter niet zomaar, vanzelf. We houden van elkaar en dat geeft een fantastische basis, maar daarmee zitten we nog niet automatisch en overal over op één lijn.
We ontwikkelen ons anders, we laden ons op een andere manier weer op.
Wat ik een paar jaar geleden belangrijk vond voor ons, of fijn, is dat niet perse nog steeds. Wat ik inbreng in onze relatie, verandert ook.
Dit geldt voor ons beiden. Dus dat kan botsen, wringen, spanning geven.
Ik realiseer me terdege: iedere relatie, ook de onze, wil zich verder kunnen ontwikkelen.
Wat ons nu past, zal anders zijn dan voorheen.
En we zijn er zelf bij, om daar ook de ruimte voor te vinden.