Nieuwe liefde
Uitgerekend over een nieuwe geliefde kan communicatie met familie moeilijk gaan. En veel stress geven. “Heeft ze iets tegen mijn nieuwe vriendin?”
Oma speelt het via mijn kinderen
Hilde (de naam is wel fictief) is ondernemer, in de veertig en gescheiden moeder met dagelijkse zorg voor haar kinderen. Zij vertelt me: “Ik ben bang dat mijn moeder de kinderen tegen me opzet. Erger nog, tegen ons opzet. Heeft ze iets tegen mijn vriendin? Dat ik van mijn moeder niet hoor wat ze op haar hart heeft, is één ding. Maar dat ze dan in het geniep via de kinderen toch wil beïnvloeden hoe het bij mij thuis gaat, dat vind ik zo erg!” Hilde kijkt gefronsd naar beneden, neemt een flinke hap lucht en zegt: “Daar kun je met je verstand toch niet bij, dat je eigen moeder je kinderen zit te vertellen dat ze beter af zijn bij haar? Dat ze zolang maar daar moeten logeren?” En met een zenuwachtige grijns die de pijn niet kan maskeren: “gewoon achter mijn rug om! Alsof het aan haar is om te bepalen wat goed is voor mijn kinderen.
En alsof het iets tijdelijks is, wat wij voor elkaar voelen.” Hilde doelt op haar huidige maatje, zoals ze haar meer dan beste vriendin noemt.
Die komt de laatste tijd vaker bij hen over de vloer. “Weet je, ik vind dit gedoe achter m’n rug om verschrikkelijk, dit moeten we he-le-maal niet willen.” Dit alles vreet aan haar, ik lees zorgen en vermoeidheid van haar gezicht.
Hilde’s verlangen
“Wat ik zou willen”, vervolgt Hilde, “is niet mijn moeder tegenover me, of in het geniep bezig. Maar naast me. Dat ze zich verplaatst in mijn situatie.
En dat ze probeert te begrijpen dat ik juist een nog fijner thuis voor me zie, met dit maatje erbij. Ook voor de kinderen. Ik denk zelfs dat zij er een leukere moeder door krijgen”.
Check
Toch valt me iets op waar Hilde tot nu toe aan voorbij lijkt te gaan en vraag haar:
Heb je je moeder ook verteld dat je haar het liefst naast je ziet? - “Nee, dat ga ik haar toch niet zeggen?” Weet ze hoe jij en je maatje het jullie voorstellen, thuis en met de kinderen?
- “Welnee, daar komen we nu helemaal niet aan toe.” Is je moeder wel eens bij jou thuis, als je maatje er ook is? - “Nee, zij zelf nog niet. Misschien hoort ze wat van de kinderen.” Uitgerekend waar Hilde zo naar verlangt, is voor haar moeder dus een goed bewaard geheim gebleven. Tot nu toe.
Kostbare vergissing
Als je net als Hilde verwacht dat je ouders wel aanvoelen of gedachten kunnen lezen wat jou en je maatje voor ogen staat... dan maak je een kostbare vergissing. Want ouders kunnen dat niet. Broers en zussen trouwens ook niet.
Zij zijn niet jullie.
En zij staan niet in jullie schoenen.
Tell her
Hoe dan wel? Vertel het haar. Wat? Nou, waar je naar verlangt . Waarvan jij diep van binnen weet: oh, wat zou dat ons toch goed doen. Ons allemaal. Jou, haar en jullie. En ga na, of zij daarin misschien iets herkent. Iets van waar zij eigenlijk ook naar verlangt. Pardon? Ja, je zou haast vergeten dat deze moeder, bewust of niet, (diep) in haar hart wenst dat het jou goed gaat bijvoorbeeld. En dat jullie elkaar blijven verstaan. En misschien ook wel dat je gelukkig bent met iemand. Dus vraag ernaar. Oeps! Twee-richting-verkeer? Ja. Want er staat teveel op het spel. Aktie!
Hik?
En blijf je daar tegenaan hikken, excuses verzinnen of zie je het jezelf echt nog niet doen, neem het jezelf dan niet kwalijk. Maar ga het wel leren. Want dat kan.
Samen met je maatje zelfs! Dat is mijn specialiteit.
Zodat jullie het samen een eerlijke kans geven. Ook met moeders.